Monthly Archives: January 2007

Artist: พี่เจี๊ยบ วรรธนา วีรยวรรธนTitle: ขอบฟ้า มองขอบฟ้าไกลตรงนั้น ฉันมองจะมองทุกวัน รู้เพียงตอนนี้ว่าเธออยู่ตรงนั้น เราไกลกันเหลือเกิน แล้วเธอมองฟ้าไกลๆ บ้างไหม เพราะเราคงได้พบกันที่สุดขอบฟ้าปลายสายตาตรงนั้น หัวใจเราจะได้พูดคุย เปิดใจให้ความเงียบเหงาพบกัน ไถ่ถามถึงความผูกพันที่มีเจ็บปวดตรงไหน ว้าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เราใกล้กัน เปิดใจให้ความเงียบเหงาพบกัน ไถ่ถามถึงความผูกพันที่มีเจ็บปวดตรงไหน ว้าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เราใกล้กัน และคงรู้สึกอีกครั้งว่าพบกัน และเหมือนฉันได้จับมือของเธออยู่ไกลแค่ไหน ว่าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เราใกล้กัน ขอบฟ้าคงทำให้เราพบกัน 1 ในเพลงไทยที่ชอบที่สุด และพี่เจี๊ยบ วรรธนา เป็นนักร้องหญิงที่เสียงดีมากคนนึงที่แอบปลื้มมาตั้งนานแล้วที่มาของเพลงนี้ไม่แน่ใจว่าใช่รึป่าวนะ เค้าดูหนังฝรั่งเรื่องนึงอยู่พระเอกและนางเอกกำลังจะจากกันตอนจบ (คงไม่ใช่เรื่องBefore Sun Rises แน่เลย) พระเอกเอ่ยขึ้นประมาณว่า ผมคงจะคิดถึงคุณมาก เพราะคุณกับผมอยู่ห่างไกลกันมาก ละมั้ง … Continue reading →

มีเรื่องเล่าว่า… มีพระองค์หนึ่ง…ชอบทำอะไรแปลกๆ… วันหนึ่ง…พวกกรุงเทพฯ…เอากฐินไปทอดที่วัด…จัดงานกันใหญ่โต…มีหนัง…มีลิเก…มีดนตรี…ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน… ก่อนทอดกฐิน..ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา…หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา…บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง…แล้วเอาเชือกมาด้วย… หลวงพ่อจัดการ…เอาเนื้อ…ผูกติดกับหลังหมาผูกเสร็จ…ก็ปล่อยหมา … หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง…ก็ไล่งับ… พอหัวโดดงับ…ตัวก็ขยับหนี… เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง… ยิ่งโดดงับเร็ว…ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว… โดดไม่หยุด…เนื้อก็หนีไม่หยุด…น่าสงสารหมามาก…หมาโดดอยู่นาน…งับเท่าไหร่…เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที… ผู้คนบนศาลา…พากันหัวเราะชอบใจ… หัวเราะเยาะหมา…ว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้… ไล่งับ…จะกินเนื้อ…ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต…หลวงพ่อ…มองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว…ก็แก้เชือกออกมากหลังหมา… แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า… มนุษย์เรา…มีความรู้สึกว่า…ตัวเองพร่อง…ตัวเองยังไม่เต็ม… ต้องเติมตลอดเวลา…เติมไม่หยุด…เพื่อให้ตัวเองเต็ม… เราอยากสวย…อยากทันสมัย…ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด…ทันสมัยที่สุดใส่… ดีใจได้เดือนเดียว…มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว…สวยกว่า…ทันสมัยกว่า… อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่… ซื้อเสร็จ ๓ เดือน…รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว…ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด…๒ เดือนต่อมา…มีรุ่นใหม่กว่าออกมา…ของเราตกรุ่น…ซื้อรถเบนซ์…ทันสมัยที่สุด…แพงมาก… ขับได้ ๖ เดือน…มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว… ทันสมัยกว่า…แพงกว่า…ของเรากลายเป็นเชย…เราต้องก้มหน้าก้มตา…ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน…หาเงินมา…เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย… ซื้อเสื้อผ้าใหม่…มือถือใหม่…คอมพิวเตอร์ใหม่…รถยนต์คันใหม่… เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส… เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น… ปัจจุบัน…เรากำลังไล่งับความทันสมัย…เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน… ทั้งที่รู้ว่า…ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต…ก็ไม่มีทางตามทัน… น่าสงสารไหมโยม…คนเต็มศาลา…เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น…ด่าว่า…หมามันโง่… ตอนนี้เงียบสนิท…เหมือนไม่มีคนอยู่…ไม่รู้ว่า…กำลังสงสารหมา… หรือ…กำลังทบทวนความโง่…ตัวเอง